TRT kuşağında izlediğim, ana tema olarak yılmamak – vazgeçmemek konusunun işlendiği, ama beni baba/çocuk ilişkisinin büyülediği bir film olarak çıktı karşıma. Her ne kadar defalarca izlemiş olsam da yine çok etkilendi beni. Çaresizlik, bir başınalık, kimsesizlik…. Aslında hepimizin durumu böyle. Bu yüzden hayata sürekli daha fazlası için saldırmıyor muyuz?